İstikamet: Ara Elemanlık

Serin yıllar, dostane yıllar, bertaraf yıllar...Yıllarla dost olalı birkaç zaman oldu. Lakin hep kommensal takıldık onlarla. Mütemadiyen sömürdüm onları. Mütamediyen harcadım kendimi bir lütuf hatrına. Yaşama lütfu hatrına. Oysa her gün kalkıp otobüste ezilirken nereye gidiyorum diye sormadım kendime. Yaşama telaşına kapıldım her yeni gün. Yaşamayı lütuf bildim yıllarca. Deliğinden çıkan karıncalar gibi yemeğimi toplayıp gece vakti yine deliğime döndüm. Her gün aynı otobüsün yolcusu, yolları tavaf ederek geçirdim yıllarımı. İstiyor musun diye sormayı unuttum yıllarca. Şimdi de ne istediğimi unuttum. Önüne ne koyulursa yiyen asalaklara döndüm sanki. Ve de kendimi inandırdım yıllarca, kendi seçimlerimi yaşadığıma. Oysa şu küçük yerkürede birileri bana bir görev yüklemişti çoktan. Ara eleman olmayı hayal edecektim. Artık ara eleman olmayı bile istemiyorum. Simurg'a varan ama aslında sadece o an içinde önemli olduğunu hisseden, dönüş yolunda aynı umursamazlıktan müzdarip bulunan Hüdut kuşu gibiyim.  Sadece yolculuk anlamlı kılıyordu beni. Karıncalar gibi her gün aynı delikten çıkıp, aynı deliğe dönmek. Yaşam olarak verilen lütuf işte bundan ibaret. Düzeni bozmamak için süregeldiğimi düşünüyorum. Her ara elemanın yaşamaktan kaçamadığı buhran zamanı içerisindeyim. Deliğimden bir daha dönmemek üzere kurtulmak istiyorum. Ama düzen anlamlandırıyor beni. Düzen bana defolu damgası yapıştırabiliyor. İkametgah adresimle banka hesabı açabiliyorum. Nerelisin, neredensin, sorularına düzen sayesinde cevap verebiliyorum. Düzen var ediyor beni. Kendi yaratıcısından nefret eden küçük küstah yaratıklara döndüm.

"Tadını çıkara çıkara, yudum yudum kederleniyorum." (Büyük İnsanlık, Kendi Sesinden Şiirler, Nazım Hikmet Ran, syf.21 )