Bu hafta falcıya gittim. Bu yaşımda, son aylarda beni en mutlu eden insanın bir falcı olması çok zavallı olduğumu mu gösterir? Kendimi hiç öyle hissetmiyorum ama  öylesine bir ümitsizlikle mutlu olmayı öğrenmişim ki bana sunduğu umut parçaları beni çok mu çok doyurdu. Her türlü duyguyu, mutluluk, mutsuzluk, hayalkırılklığı, özgürlük, hepsini ama hepsini son aylarda tatmış olsam da ümit etmeyi unuttuğumu fark ettirdi bana. Ümit etmeye acıkmışım. Beklentisizlik içinde öyle uyuşturulmuş bir özgürlük yaşıyordum ki şimdi o halime nasıl dönebileceğimi düşünüyorum. Aslında memnundum. Memnun olmaya da devam ederdim. Şimdi bütün kurgum bozuldu. Şimdi Godot'yu bekliyorum.

Zaten hayat hep bir bekleyiş. Dünyadayım ve bunun bir çaresi yok.